Θα ήθελα από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι αυτές οι γραμμές
δεν έχουν σκοπό να νομιμοποιήσουν καμία παράνομη πράξη, αλλά απλά αποτελούν
την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Είναι μια «υπερασπιστική γραμμή» που θα
πρέπει να μας προβληματίσει και να μας κάνει να σκεφτούμε και να δούμε πιο
καθαρά την πραγματικότητα, πίσω από ταμπέλες και αναθεματισμούς…
Ο Έλληνας υπήρξε μαχητής, πολεμιστής, αγωνιστής, ήρωας,
ακόμα και επαναστάτης, αλλά ποτέ «βάρβαρος» και «τραμπούκος».
Δεδομένης τις τιμής που μας έκανε ο Θεός να μας κάνει
ανθρώπους, διαφέρουμε από κάθε τι άλλο, ειδικά έμψυχο σε αυτόν τον πλανήτη και
έχουμε νου, σκέψη μα πάνω και πρώτα απ’ όλα ψυχή. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να
πάρουμε τα όπλα και να ξεχυθούμε στους δρόμους για να βρούμε το δίκιο μας…
Tις
τελευταίες ημέρες γίνεται λόγος για «παρανομίες», «βουλευτικές ασυλίες» και
κατά πόσο είναι νόμιμη η «εκδίωξη» της όποιας παρανομίας. Δύο λέξεις είναι το
κλειδί της υπόθεσης…: ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΗΣ…
Πίσω λοιπόν και πριν την «αντιποίηση αρχής», υπάρχει
πληθώρα παρανόμων πράξεων και καταστάσεων όπως παραβίαση Εθνικών συνόρων,
λαθρεμπόριο, φοροδιαφυγή, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία από προϊόντα αμφιβόλου
προελεύσεως και ποιότητας και φυσικά το μεγάλο ερώτημα για «παράβαση ή παράληψη
καθήκοντος» από αυτούς που θα έπρεπε (και προφανώς δεν τους αφήνουν να το
πράξουν). Αν δεν προϋπήρχαν όλα αυτά τα αδικήματα, δε θα υπήρχε λόγος να
υπάρξει και το σπάσιμο των πάγκων.
Σαφέστατα η βία φέρνει βία (και απερίφραστα καταδικάζεται
κάθε μορφή της από όπου και αν προέρχεται) και η λογική «οφθαλμόν αντί
οφθαλμού», δεν είναι ότι καλύτερο και ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης
των πραγμάτων. Από την άλλη μεριά όμως γιατί δεχόμαστε ως βία το σπάσιμο των
πάγκων, αλλά δε δεχόμαστε ως βία όλες αυτές τις παράνομες πράξεις που τελικά
προκαλούν αυτές τις αντιδράσεις; Η βία άραγε είναι μόνο σωματική; Βία δεν είναι
και όλες αυτές οι παράνομες πράξεις (και μάλιστα κατά εξακολούθηση για ικανό
αριθμό ετών), που προκαλούν τη βία του σπασίματος των πάγκων;
Πέραν αυτών, αν μπει ένας κλέφτης στο σπίτι μας και αφού
πάρει ότι βρει μπροστά του, σκοτώσει κάποιο μέλος της οικογένειας μας, πώς θα
μας φανεί αν τελικά καταδικαστεί για κλοπή, αλλά όχι για δολοφονία εκ προθέσεως
που είναι μεγαλύτερο και βαρύτερο παράπτωμα; Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα,
ποιος είναι αυτός που ενώ βλέπει να δολοφονούν ή να βιάζουν κάποιο δικό του
άτομο, δε θα χρησιμοποιήσει το πιστόλι που έχει στο χέρι του;
Γιατί για τις κουκούλες και την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής
από τρομοκρατική ενέργεια δεν αντιδρούμε τόσο και δεν παθιαζόμαστε όσο με το
σπάσιμο των πάγκων; Γιατί πλέον δεν κρατάμε την «πισινή» που εμείς οι Έλληνες
ανακαλύψαμε σαν ιδέα, αλλά δεχόμαστε τόσο απαίδευτα και ολοκληρωτικά αυτά που
–τους- βολεύει να μας πασάρουν; Γιατί δε βλέπουμε την ακαταστασία και τη βρωμιά
πίσω από την κουρτίνα, αλλά μας θαμπώνουν και μας ενθουσιάζουν οι χλιδές και η
πολυτέλεια; Γιατί μας έχουν επιβάλλει τον ωχαδερφισμό και τη λογική του «μακριά
από εμένα και όπου θέλει ας είναι», ενώ δε βλέπουμε ότι τα περιθώρια στενεύουν
επικίνδυνα και συνεχώς πιο κοντά μας πλησιάζουν όλα αυτά; Γιατί πρέπει να
πάθουμε για να μάθουμε και δε σκεφτόμαστε ότι «των φρονίμων τα παιδιά πριν
πεινάσουν μαγειρεύουν»; Γιατί είμαστε ευκολόπιστοι, πιστεύοντας αυτό και μόνο
που μας παρουσιάζουν και μάλιστα ακριβώς με την ταμπέλα που του βάζουν, χωρίς
να προσπαθούμε να δούμε παραπέρα; Γιατί βλέπουμε το δέντρο που θέλουν να μας
δείξουν και δε βλέπουμε το δάσος που έχει από πίσω;
Γιατί θα πρέπει τελικά να περιορίσουμε τις αρχές, τις
αξίες, τα ιδανικά, τα οράματα, το μέλλον, τις χαρές και τις ελπίδες μας εκεί
που θέλουν να μας επιβάλλουν;
Είμαστε ικανοποιημένοι (αν εξαιρέσουμε τους δοσίλογους
πολιτικάντηδες) από τους πολιτικούς που απλώς τα αναφέρουν και «τα λένε», ενώ
μάλιστα συχνά αλλάζουν καρέκλες από κόμμα σε κόμμα; Έχουμε δει καμία
καλυτέρευση των συνθηκών ή έστω κάποια διαφορά απλά και μόνο με τη διαπίστωση
των παρανόμων πράξεων; Δε θα πρέπει τα όποια προβλήματα κάποια στιγμή να λυθούν
με κάποιο τρόπο;
Μπορούμε να ταυτιστούμε με κάποιον που δίνει 200 ευρώ
στην υπηρέτρια του (ανασφάλιστη και παράνομη συνήθως), για να ¨πεταχτεί¨ να
πάρει παιχνίδι του παιδιού του; Αυτός δε ψωνίζει από παζάρια διακινδυνεύοντας
την υγεία των παιδιών του και τη δική του, ούτε φυσικά τον προβληματίζει το
παραεμπόριο και η φοροδιαφυγή ή ακόμα και η λαθρομετανάστευση, όπως όλους τους
υπόλοιπους απλούς πολίτες αυτής της χώρας.
Πως είναι δυνατό να έχει δικαιώματα ο δολοφόνος, ο
βιαστής, ο παιδεραστής, ο τρομοκράτης, ο φοροφυγάς και δε δημοσιεύεται το όνομα
και η φωτογραφία του πριν καταδικαστεί τελεσίδικα (που μέχρι τότε έχει
ξεχαστεί), αλλά αυτός που σπάει ένα πάγκο έχει ονοματεπώνυμο και η φωτογραφία
του δημοσιεύεται σε όλα τα μέσα ενημέρωσης;
Μήπως τελικά τα δικαιώματα και η Δημοκρατία είναι κάτι
επίπονο και καθόλου εύκολο, ενώ θέλει αγώνες, θυσίες και συνεχή προσπάθεια για
να κατακτηθούν;
Να ξέρουμε ότι οι μάχες, οι πόλεμοι, οι αγώνες και οι
επαναστάσεις, κερδίζονται με τη φυσική παρουσία κάποιου ΗΓΕΤΗ και όχι από
μπουλούκια (έστω και αν αποτελούνται από πολλές χιλιάδες ανθρώπων) ένθερμων
ιδεαλιστών και ονειροπόλων. Μήπως τελικά αυτό θέλουν να αποφύγουν και γι’ αυτό
μας παραμυθιάζουν και μας ομαδοποιούν ώστε να αποφύγουν την ένωση (Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ
ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ)…;
Ο δρόμος για τη σωτηρία της Ελλάδας είναι ένας και
μοναδικός και ενώ όλοι πιστεύουμε, σκεφτόμαστε και θέλουμε τα ίδια, τελικά μας
έχουν καταφέρει να αντιδρούμε διαφορετικά.
Μήπως όμως αναθεματίζοντας και βάζοντας τις ταμπέλες που
μας «επιβάλλουν», μέσα από αυτή τη μονόπλευρη οπτική, γινόμαστε πιο «φασίστες»
από αυτούς που μας βολεύει να στοχοποιούμε ;
Ποιος είναι ο «φασίστας» τελικά; Αυτός που σπάει πάγκους
(με ότι αδικήματα κι αν συνεπάγεται αυτό από πίσω για τους πάγκους), ή αυτός
που προσπαθεί να επιβάλλει τη σκέψη και τη θέληση του με αθέμιτα πολλές φορές μέσα, ειδικά λόγω
του αξιώματος που φέρει, αυτός που παίζει παιχνίδια πίσω από την πλάτη αυτών
που «προστατεύει» και νοιάζεται (λαθρομεταναστών), αυτός που σπιλώνει τη μνήμη
αγωνιστών της ελευθερίας του Έθνους, αυτός που με δόλο και προφανή σκοπό
«παραμυθιάζει» ένα ολόκληρο λαό, αυτός που πλέον δε χρησιμοποιεί πολιτικό λόγο
αλλά το νόμο του ισχυρού σύμφωνα με τον οποίον όποιος φωνάζει περισσότερο
αυτοδίκαια έχει και το δίκιο με το μέρος του, αυτός που ακυρώνει μονομερώς
συμφωνίες ετών και ανατρέπει το βιοτικό επίπεδο καθώς και το ίδιο το δικαίωμα
στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων;
Αν δεν είναι χούντα η συγκάλυψη εγκλημάτων και η
παράβλεψη αδικημάτων πρώην βουλευτών (που δεν καλύπτονται πλέον από βουλευτική
ασυλία, αλλά μάλλον από «μάγκικη» και «τσαμπουκαλίδικη» ασυλία), επειδή είναι
«κολλητοί» και του «συστήματος», τότε τι ακριβώς είναι;
Μετά από όλα αυτά… ο
αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω…!
Ν.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου