ΣΚΕΨΕΙΣ...

Κάθε μέρα στέκομαι και κοιτάζω τη θάλασσα, θαυμάζοντας το απέραντο γαλάζιο της και αναπνέοντας από τον Ελεύθερο Ελληνικό ουρανό… και δεν αφήνω κανένα περιθώριο στον εαυτό μου να ρισκάρει το μέλλον των παιδιών μου, τουλάχιστον μέχρι να είναι αυτά σε θέση να το διεκδικήσουν και να πολεμήσουν για αυτό.

Ας ενεργοποιηθούμε λοιπόν. Κάποτε φορούσαμε στο μπράτσο την Ελληνική σημαία και γεμίζαμε υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση, χωρίς να αφήνουμε σε κανένα το περιθώριο αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας … Γιατί το ξεχνάμε τώρα και προσπαθούμε να πνίξουμε αυτά μας τα συναισθήματα; Πιστεύει κανένας ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια αναμονής και “αναγνωριστικών” κινήσεων;