ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΟ ΦΤΩΧΟΙ...

Ξημερώματα Πέμπτης 8 Μαρτίου 2012, η Ελλάδα έχασε έναν μεγάλο πατριώτη αγωνιστή.
Έναν αγωνιστή που ανά πάσα ώρα και στιγμή ήταν έτοιμος να πολεμήσει για τη χώρα του, αλλά κυρίως έναν αγωνιστή, μαχητή της καθημερινότητας...
Έναν αγωνιστή - ηγέτη που με το μυαλό και τη διαύγεια του πνεύματός του, κρατούσε την Ελλάδα, τις αξίες και τα ιδανικά της πολύ ψηλά...
Έναν αγωνιστή - ηγέτη που περήφανος σαν αετός, άνοιγε τις φτερούγες του για να μπαίνουμε όλοι από κάτω, να αντλούμε δύναμη και κουράγιο...
Έναν αγωνιστή που τιμούσε το τρίπτυχο, ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...
Είμαστε όμως σίγουροι πως και από εκεί που πάει, τον ίδιο αγώνα θα δίνει...
Δεν αξίζουν "αντίο" σε αυτές τις περιπτώσεις.
Χρειάζεται μόνο ο όρκος στον εαυτό μας και σε εκείνον, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα του...
Ας υπάρχει για πάντα στις καρδιές και το μυαλό μας, να μας φωτίζει και να μας καθοδηγεί...