Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Ακούω πολλές φορές διάφορους ομηλιτές και πανελίστες να προσπαθούν να καθορίσουν, διευκρινύσουν ή ονοματίσουν το είδος της κρίσης που διέρχεται τη δεδομένη στιγμή η χώρα μας.

Άλλοι εύστοχα και άλλοι εκτός και πέρα από κάθε θέμα, δίνουν το στίγμα τους.

Αν αναλογιστούμε όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν χώρα και πάνω και πρώτα απόλα σαν οντότητες, μάλλον είναι δύσκολο να κατονομάσουμε το είδος της κρίσης.

        Ανεργία, αναξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, ανασφάλεια, «νέες ιδέες» που μας απομακρύνουν και μας αποξενώνουν από τις αρχές, τις αξίες αλλα και από τα βήματα που χάραξαν οι προγονοί μας, αναξιοκρατεία, εγκληματικότητα, αβεβαιότητα όχι μόνο για το μέλλον αλλά και για το ίδιο το παρόν, ανέχεια, εξαθλίωση και τέλος απομάκρυνση από κάθε έννοια του «κράτους δικαίου και πρόνοιας», αλλά και από τα ίδια μας τα «θέλω».

        Πώς όλα αυτά λοιπόν τα προβλήματα μπορούν να καλυφτούν και ερμηνευτούν από μία και μόνο ταμπέλα και μάλιστα μονολεκτική;

Αρκεί ο ορισμός «οικονομική» ή «πολιτική», ή ακόμα παραμένουν αδιευκρύνυστα τα περισσότερα προβλήματα;

         Μήπως τελικά η κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας είναι κρίση αρχών, αξιών, θεσμών, ιδανικών, προσανατολισμού και τελικά διαπραγμάτευσης της ίδιας της δημοκρατίας και της ελευθερίας βούλησης του Ελληνικού λαού;

Μήπως έχουμε ξεφύγει τελείως από όλα αυτά που ονειρευόμασταν και θέλαμε; Από τον κόσμο που θέλαμε να φτιάξουμε και να παραδώσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας;

Μήπως πίσω από τα βαρυσήμαντα και μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις των «σωτήρων του Εθνους» χάνουμε μέρα με τη μέρα την ίδια μας την ταυτότητα και τελικά την ίδια την Ελλάδα; 

Ποιό θα είναι άραγε το επόμενο βήμα όλων αυτών που «κόπτονται» για το καλό μας, τσεπώνοντας όμως εκκατομύρια ευρώ; Υπάρχει κάτι που δεν έχουν διαβάλει ακόμα;

Πώς είναι δυνατό τα κρατικά κανάλια να πληρώνουν 2 και 3 δημοσιογράφους για μια και μόνο εκπομπή, ενώ παράλληλα κόβονται μισθοί και συντάξεις;

Πως είναι δυνατό μια και μόνο ομάδα δημοσίων υπαλλήλων να αμείβεται με προκλητικότατα ποσά και να μην τους αγγίζει στην ουσία κανένα μέτρο, εφόσον λαμβάνουν 16 μισθούς τη στιγμή που όλοι οι άλλοι λαμβάνουν 12 και μάλιστα αρκετά περιορισμένους...!

Πώς είναι δυνατό μεσούσης της οικονομικής κρίσης να σπαταλάμε δεκάδες εκκατομύρια ευρώ για διοργάνωση παραολυμπιακών αγώνων, «ταϊζοντας» μάλιστα κάποιες οικογένειες; Μήπως τα ωφέλη και τα έσοδα από αυτή την υπόθεση είναι μεγαλύτερα από το κόστος;

Πώς είναι δυνατό μιά Κυβέρνηση που εξαπάτησε τον Ελληνικό λαό και μάλιστα με προφανή δόλο απέσπασε την ψήφο του, να αποφασίζει πέραν της τετραετούς εξουσιοδοτήσεώς της για λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων; Άγνοια του νόμου δεν επιτρέπεται, άγνοια της οικονομικής κατάστασης της χώρας και μάλιστα από αυτούς που την Κυβερνούν επιτρέπεται άραγε;

Πώς είναι δυνατό μιά Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού και της οικονομικής κατάρρευσης, που όχι μόνο στερεί την αξιοπρέπεια (ειδικά στη διαβίωση), αλλά οδηγεί τους πολίτες της στη φτώχεια και την ανέχεια, που θεωρεί όσους λαμβάνουν 800 – 1000 – 1200 – 1500 ευρώ  «υψηλόμισθους» και «προνομοιούχους», να χορηγεί και να παρέχει ατέλειες και προνόμοια σε αυτούς που θα έπρεπε να σκέφτονται και να πράττουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και μάλιστα αφιλοκερδώς δεδομένης της οικονομικής κατάστασης;

Πώς είναι δυνατό σε μία Ελλάδα μέσα στη δύνη μιας προτοφανούς ύφεσης να συνεχίζονται οι χλιδές, οι εθιμοτυπίες; Να χρεώνει το κράτος με κόστος πτήσεων του πρωθυπουργικού αεροσκάφους ο κάθε αναρμόδιος για επιβίβαση σε αυτό; Να δαπανόνται εκκατομύρια ευρώ για ανούσιες μετονομασίες Υπουργείων (πινακίδες, ταμπέλες, σφραγίδες, επιστολόχαρτα κ.ά);

Πώς είναι δυνατό ο νόμος «περί ευθύνης Υπουργών» να περιγράφει «βουλευτές χωρίς ευθύνες»;

Από πότε ο «Βουλευτής» έγινε επάγγελμα και μάλιστα αρκετά επικερδές και ακούραστο;

Τι σημαίνει άραγε η φράση «κάναμε λάθη», όταν πρόκειται για το συμφέρον, το μέλλον και την υπόσταση μιάς ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου περήφανου και αδούλωτου λαού; Τι είναι το «λάθος» και κατά πόσο είναι αποδεκτό όταν ξεστομίζεται από αυτούς που κρατούν τις τύχες εκκατομυρίων ανθρώπων στα χέρια τους, ενώ οι ίδιοι έχουν αμέτρητους γραμματείς, φαρισαίους, συμβούλους, παρατρεχάμενους κ.ά.; Μήπως πρόκειται για λάθος κανενός πλανώδιου πωλητή που κάνει λάθος υπολογισμό στα ρέστα πρός τον πελάτη του και αναγνωρίζοντάς το τα επιστρέφει όπότε τελειώνει η όποια διαφορά; Μήπως πάλι η λέξη «λάθος» είναι αρκετή να απαλλάξει αυτόν που την προφέρει και να παρακάμψει το δικονομικό μας σύστημα; Αν ο δολοφόνος ισχυριστεί «λάθος», αθοώνεται και απαλλάσεται των κατηγοριών και των ευθυνών του; Πόσο πρίν στο χρόνο θα πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε τους «προηγούμενους» που φταίνε...; Ποιές οι σαφείς εγγυήσεις για έξοδο από την κρίση και πότε ; Από ποιούς είναι οι εγγυήσεις αυτές; Από αυτούς με τα «θα» ή από αυτούς που κάνουν λάθη...; Ποιός ο ηγέτης που θα στηρίξει πάνω του ολόκληρο Έθνος..;

        Μήπως τελικά το «πετσόκομα» μισθών και συντάξεων (και μάλιστα ανθρώπων που μόχθισαν για πολλά χρόνια) είναι η πιό εύκολη λύση από το να περικοπούν οι προκλητικές δαπάνες και χλιδές, με τη λογική του μακριά από εμάς και όπου θέλει ας είναι;

        Τελικά μάλλον έχει χαθεί το «παιχνίδι» πρώτα και πάνω απ’όλα σε επίπεδο προθέσεων και βούλησης και μετέπειτα σε όλα τα άλλα...

        Σαφέστατα τα ανωτέρω περιγράφουν  και στοιχειοθετούν έλλειμα διοίκησης και καθοδήγησης...

        Ποίος ηγέτης είναι αυτός που ζητάει προτάσεις από τις «πλατείες»;

Προφανώς ο Στρατηγός στον πόλεμο δεν περιμένει και δε ζητάει προτάσεις και σχέδια από τον φαντάρο...!!! Ετσι λοιπόν αξίζει να αναφερθεί ότι ο σεβασμός κερδίζεται και κατακτιέται, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλεται...!!!

Εξάλλου σίγουρα ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να αναλάβει Πρωθυπουργός, Υπουργός ή οποιαδήποτε άλλη υπέυθυνη και αρμόδια θέση (δεδομένων και των πολυάριθμων ειδικών, συμβούλων, τεχνοκρατών, εμπειρογνωμόνων κ.ά.), με οποιοδήποτε πολιτικοοικονομικό ή ακόμα και κοινωνικό κόστος (προφανώς λόγω άγνοιας) και να απαλλαγεί απλά λέγοντας «συγνώνη λάθος». Θα ήταν σίγουρα σε καλύτερη μοίρα εφόσον κάποιοι έστω από τους υπάρχοντες πολιτικούς δε ζήτησαν ποτέ ενα «συγνώμη» (απλά για λόγους εντυπωσιασμού και τίποτα παραπάνω), αλλά αρκέστηκαν στον χαρακτηρισμό «λάθος» και μόνο.

         Αναθεματίζουμε μάλιστα τη χούντα και δικαίως, αλλά όλοι θα θέλαμε το μηδενικό χρέος, τα χαμηλότοκα δάνεια, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, τη χάριση χρεών στους αγρότες, την οικονομική ανάπτυξη και δημόσια έργα χωρίς «εργολάβους»...!!! Ποιά η αλήθεια και ποιό το ψέμμα πίσω από τις πολιτικές ταμπέλες και τους εξορκισμούς; Προφανώς στη μετάβαση από τη μοναρχία ο Ελληνικός λαός δεν σκεφτόταν να «ταϊζει» πολλούς από το να «ταϊζει» κάποιους λίγους...!!!

         Πως ερμηνεύονται οι λέξεις «τάνκς» και «Αργεντινή» δια στόματος μάλιστα των ιδίων των Αντιπροέδρων της Κυβέρνησης;

         Πως ηχούν στα αυτιά μας οι δηλώσεις του κ.Γιούνκερ, περί συρρίκνωσης της Εθνικής μας κυριαρχίας;

         Πως αισθάνεται ο απλός πολίτης όταν ο ίδιος ο Υπουργός προστασίας του πολίτη δηλώνει ευθαρσώς ότι απειλείται;

         Λογικό δεν είναι όσο πιό πολύ σε «πνίγουν» και όσο πιό «τελειωμένος» αισθάνεσαι, τόσο πιό έντονα να αντιδράς; Είναι ο νόμος της επιβίωσης.

         Τελικά όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Πρωθυπουργός εχει απόλυτο δίκιο όταν λέει «πρώτα ο πολίτης». Πρώτα ο πολίτης θα υποφέρει, θα βασανιστεί, θα εξευτελιστεί, θα πεινάσει, θα πουληθεί, θα πληρώσει τα σπασμένα άλλων και τελικά θα εξαφανιστεί.

         Τέλος τι νόημα έχει πλέον μια ενδεχόμενη χρεοκωπία για τη συντρηπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που πασχίζει σε καθημερινή βάση όχι για τα κεκτημένα άλλα για την ίδια την επιβίωσή του; Μήπως τη φοβούνται πιο πολύ οι «έχοντες και κατέχοντες» άλλα και οι βολεμένοι γιατί θα χάσουν το «μέλι» από το μεδούλι του Ελληνικού λαού...;  Ποιό το μέλλον της Ελλάδας και κατά συνέπεια των Ελλήνων, όταν δεν υπάρχει παρόν...; Πως να μείνει η ουρά «φρέσκια», όταν από το κεφάλι «βρωμάει το ψάρι»...;

         Τα ανωτέρω αποτελούν τροφή για σκέψη και κατανόηση της πραγματικότητας που ζούμε στην Ελλάδα του 2011...!!!